“Η παράταση των περιοριστικών μέτρων διευρύνει το οικονομικό κόστος, τροφοδοτώντας κοινωνικές εντάσεις. Η ανάδυση των οργισμένων άκρων θυμίζει τους εισβολείς στο Καπιτώλιο. Η Ολλανδία βιώνει έξαρση αντισυστημικής βίας, ενώ στη Γερμανία, παρά την πολιτική σταθερότητα, παρατηρείται η μεγαλύτερη συγκέντρωση συνωμοσιολόγων, που πρόσφατα επιχείρησαν να εισβάλουν στο γερμανικό κοινοβούλιο, με τη βοήθεια του ακροδεξιού AfD. Η μεγαλύτερη επικείμενη πολιτική πρόκληση αφορά τη Γαλλία, με παράδοση των άκρων και μια Λεπέν που δημοσκοπικά έπεται οριακά του προέδρου Μακρόν για τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2022.
Η κληρονομιά της κρίσης θα εξαρτηθεί από τη διάρκειά της. Ήδη τα δημοσιονομικά μέτρα έχουν αποτρέψει μια ανεξέλεγκτη εκτίναξη της ανεργίας, αλλά δεν αποκλείεται στην Ε.Ε. να πρέπει να συμπληρωθούν με επιπλέον τόνωση. Στο ευνοϊκό σενάριο, το υπέρογκο αυριανό δημόσιο χρέος θα αντιμετωπιστεί με μακρά περίοδο μηδενικών επιτοκίων και νομισματικού ακτιβισμού από την ΕΚΤ και το σωρευμένο ιδιωτικό χρέος με αναδιαρθρώσεις, αλλά η ανάκαμψη θα είναι δυναμική, οδηγούμενη από μια έκρηξη κατανάλωσης. Στο δυσμενές σενάριο, πλήθη κατεστραμμένων επιχειρήσεων και εταιρειών-ζόμπι θα κρατούν τις οικονομίες παγιδευμένες στη στασιμότητα, ενώ η «γενιά Covid» θα κουβαλάει το βάρος του μειωμένου της ανθρώπινου κεφαλαίου.
Δεν είναι επομένως βέβαιο ότι η επομένη της πανδημίας θα σημάνει μια νέα «roaring ’20s». Άλλωστε κι η ξέφρενη δεκαετία του 1920 δεν είχε ακριβώς την ευτυχέστερη κατάληξη…”
Γράφει ο Γιώργος Παγουλάτος για την Καθημερινή.
Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ.