“Μια ανεξάρτητη δεξαμενή σκέψης, στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, λειτουργεί σε αυτήν τη λεπτή ισορροπία. Από τη μια, δεν μπορεί να διακυβεύσει την ακεραιότητα της ανάλυσης – διότι τότε χάνει την αξιοπιστία της. Από την άλλη, έχει επίγνωση ότι λειτουργεί σε μια διεθνή σφαίρα, φέρει μια εθνική ταυτότητα και οπτική κι ένα βάρος υπεράσπισης του εθνικού συμφέροντος. Άρα θα υπερασπίζεται όσα είναι εύλογα, επιστημονικά, αξιακά υπερασπίσιμα. Αλλά δεν θα υποστηρίζει όσα στερούνται αληθούς και επιστημονικής βάσης. Διότι αν απολέσει κάθε αξιοπιστία προς τα έξω, τότε θα έχει χάσει και κάθε δυνατότητα επιρροής. Το πρόβλημα με πολλούς διεθνολογούντες είναι ότι δεν τους ενδιαφέρει να πείσουν τους «έξω»: τους ενδιαφέρει να αυξήσουν το ακροατήριό τους «μέσα». Και «μέσα», η συνταγή της περήφανης πλειοδοσίας πάντα δουλεύει. Κανείς δεν έχασε τοκίζοντας στον υπερπατριωτισμό. Κι ας στοίχισαν οι υπερπατριώτες στην Ελλάδα μερικές από τις χειρότερες ήττες της Ιστορίας της.” Γράφει ο Γιώργος Παγουλάτος σε άρθρο του στην Καθημερινή της Κυριακής.
Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του εδώ.