Η ιδέα της δημιουργίας ενός Ευρωπαίου Υπουργού Οικονομικών δεν είναι καινούργια. Είχε αρχίσει να απασχολεί τον ευρωπαϊκό δημόσιο διάλογο ήδη από το 2011, καθώς η κρίση της Ευρωζώνης επιδεινώνονταν. Η σοβαρή οικονομική ύφεση που προκλήθηκε ως αποτέλεσμα της πανδημίας του κορωνοϊού ανέδειξε την ελλιπή θεσμική αρχιτεκτονική της ΟΝΕ, ενώ, ταυτόχρονα, επεσήμανε την ανάγκη της ενίσχυσης συντονισμού μεταξύ του εθνικού και του ευρωπαϊκού επιπέδου χάραξης πολιτικής. Το παρόν κείμενο υποστηρίζει ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή, ώστε να επανεξεταστεί το ενδεχόμενο της θεσμοθέτησης ενός Ύπατου Εκπροσώπου Οικονομικών Υποθέσεων (αρχικά) για την Ευρωζώνη. Το αξίωμα αυτό θα αντικατοπτρίζει τις θεσμικές ρυθμίσεις που προβλέπονται στη Συνθήκη της Λισαβόνας για τη θέση του Ύπατου Εκπροσώπου της ‘Ένωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας. Αναλύεται επίσης, η σημασία και τα πλεονεκτήματα που θα είχε η πρόταση αυτή σε ό,τι αφορά την ενίσχυση της συνοχής μεταξύ των ευρωπαϊκών και των εθνικών οικονομικών πολιτικών, ενώ, παράλληλα, καθίσταται σαφές ότι ο διορισμός του θα ήταν ζωτικής σημασίας για την αντιμετώπιση τριών κρίσιμων ελλειμάτων που εντοπίζονται στον τομέα της οικονομικής διακυβέρνησης της ΟΝΕ : το έλλειμα λογοδοσίας, το έλλειμα ηγεσίας και το έλλειμα εξωτερικής εκπροσώπησης.
Το Policy brief υπογράφουν ο Σπύρος Μπλαβούκος, Ερευνητής του ΕΛΙΑΜΕΠ, Αναπληρωτής Καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και η Δήμητρα Τσίγκου, Βοηθός ερευνήτρια του ΕΛΙΑΜΕΠ. Μπορείτε να διαβάσετε την ανάλυση εδώ (στα αγγλικά).