• Η ραγδαία παγκόσμια κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη οδηγεί σε αυξημένα επίπεδα επιβάρυνσης των υδάτινων πόρων, πράγμα το οποίο παραπέμπει σε δυνητικές κρίσεις πρόσβασης σε νερό.
  • Ως ο πιο ζωτικός και στρατηγικός φυσικός πόρος, το νερό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μέσο είτε κυριαρχίας είτε συνεργασίας.
  • Δεδομένων των σημαντικών γεωπολιτικών ανησυχιών στην Εγγύς Ανατολή, η περιφερειακή συνεργασία στη βάση της υδροδιπλωματίας είναι απαραίτητη για να διασφαλιστεί η δίκαιη κατανομή των υδάτινων πόρων και να αποφευχθούν πρόσθετες εντάσεις και συγκρούσεις.
  • Εννέα από τις δεκαεπτά χώρες της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής βρίσκονται κάτω από το όριο απόλυτης λειψυδρίας των 500 κ.μ./έτος ανά κάτοικο, συμπεριλαμβανομένων και των έξι χωρών της περιοχής του Κόλπου, της Ιορδανίας και της Παλαιστίνης.
  • Οι χώρες που μοιράζονται μεγάλες διασυνοριακές λεκάνες στην περιοχή, όπως ο Νείλος, ο Ιορδάνης και οι λεκάνες Τίγρη-Ευφράτη, αντιμετωπίζουν πολλαπλές προκλήσεις, συμπεριλαμβανομένων της μονομερούς διαχείρισης των υδάτινων πόρων, της λειψυδρίας και της περιβαλλοντικής υποβάθμισης που οδηγεί σε επισιτιστική ανασφάλεια.
  • Η υδροδιπλωματία είναι ένα εργαλείο εφαρμογής μιας ολοκληρωμένης διαχείρισης των υδάτινων πόρων σε εθνικό και διασυνοριακό επίπεδο, σύμφωνα με ένα συνεργατικό μοντέλο που επιδιώκει την ειρήνη μεταξύ παραποτάμιων χωρών.
  • Διάφοροι οργανισμοί του ΟΗΕ συμβάλλουν στην προσέγγιση μεταξύ παραποτάμιων χωρών με σκοπό την προώθηση του διαλόγου και την ανταλλαγή πληροφοριών σχετικά με τη διαχείριση των υδάτων και τη διασυνοριακή συνεργασία.

Το Κείμενο Πολιτικής υπογράφει ο Fadi G. Comair, Καθηγητής Εφαρμοσμένης Υδρολογίας, Διευθυντής του Ερευνητικού Κέντρου EEWRC, The Cyprus Institute, Ειδικός Σύμβουλος του ΕΛΙΑΜΕΠ.

Διαβάστε το εδώ (στα Αγγλικά).