H Διάσκεψη για το Δίκαιο της Θάλασσας, υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, (UNCLOS 1982)  κατέληξε το 1982 στο Montego Bay σε ένα ενιαίο και συνεκτικό νομικό πλαίσιο που θέτει κανόνες στην χρήση των θαλασσών και ωκεανών, για όλα τα συναφή θέματα που αφορούν τον ωκεάνιο πλούτο, το περιβάλλον  και την ορθολογική διαχείρισή τους θεωρώντας ότι τα σχετικά με τις θάλασσες προβλήματα είναι αλληλεξαρτώμενα και θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με μία ολιστική αντίληψη.

Στην Μεσόγειο θάλασσα, η πλειοψηφία των παράκτιων εθνών έχουν προσχωρήσει ή και επικυρώσει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας χρησιμοποιώντας το σαν οδικό χάρτη οριοθέτησης των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών τους (ΑΟΖ) και σαν μηχανισμό επίλυσης διαφορών. Οι τρέχουσες έρευνες πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο, Ελλάδα και Αδριατική θα μπορούσαν ιδεατά να διέπονται από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας (ΔΔΘ).

Τον Απρίλιο του 1998 η Ευρωπαϊκή Ένωση επικύρωσε το ΔΔΘ και το κατέστησε de jure acquis communautaire που επηρεάζει όλα τα υποψήφια προς ένταξη στην ΕΕ κράτη-μέλη, της Τουρκίας μη εξαιρουμένης.  Η Ελλάδα  θα μπορούσε να αναλάβει διπλωματική πρωτοβουλία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ώστε να δημιουργηθεί μία ενιαία Ευρωπαϊκή Αποκλειστική Οικονομική ζώνη που θα εξικνείται  από το Γιβραλτάρ, μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο, διατρέχοντας τα κράτη-μέλη της ΕΕ: Ισπανία, Γαλλία, Μάλτα, Ιταλία, Ελλάδα και Κύπρο.

Ολόκληρο το κείμενο εργασίας είναι διαθέσιμο στα αγγλικά, εδώ.