- Η ΕΕ συνεισέφερε σε πολύ μικρό βαθμό στη σταθεροποίηση της Λιβύης ύστερα από την ανατροπή του Καντάφι από το ΝΑΤΟ.
- Η ΕΕ δεν μπόρεσε να εφαρμόσει μία συνολική πολιτική για τη Λιβύη εξαιτίας εσωτερικών διαφωνιών, δηλ. του ανταγωνισμού για επιρροή μεταξύ Ιταλίας και Γαλλίας.
- Το 2019 η Λιβυκή Κρίση εισήλθε σε μία νέα, πιο βίαιη και περίπλοκη φάση, καθώς εξωτερικές δυνάμεις (Ρωσία και Τουρκία) επενέβησαν στο πλευρό είτε της Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (GNA), είτε του Λιβυκού Εθνικού Στρατού (LNA).
- Η διπλωματική και στρατιωτική απάντηση της ΕΕ στις έξωθεν παρεμβάσεις δεν διέθετε τις δυνατότητες και την πολιτική βούληση που θα της επέτρεπαν να επιτύχει θετικά αποτελέσματα.
- Η Λιβυκή Κρίση και η Κρίση της Ανατολικής Μεσογείου μετεξελίχθηκαν σε συγκοινωνούντα δοχεία, με ολοένα περισσότερους δρώντες να λαμβάνουν μέρος στη διαμάχη.
- Ένα χαλαρό αντι-τουρκικό μέτωπο ευρωπαϊκών και μη δυνάμεων αναδείχθηκε υπό την ανεπίσημη ηγεσία της Γαλλίας.
- Οι εξωτερικές δυνάμεις απομείωσαν την επιρροή της ΕΕ στη Λιβύη, δημιούργησαν στρατιωτικό έρεισμα στη χώρα και κυριαρχούν έκτοτε στις διαπραγματεύσεις για πολιτική λύση.
Το κείμενο υπογράφει ο Δρ. Σπύρος Πλακούδας, Επίκουρος Καθηγητής Εθνικής Ασφάλειας στην Ακαδημία Ραμπτάν, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ (στα Αγγλικά).