Οι σχέσεις μεταξύ των κρατών μελών της Νότιας Ευρώπης χαρακτηρίζονται συχνά από μια χαλαρή συνεργασία ή, ακόμη χειρότερα, από λογικές ανταγωνισμού. Ακριβώς τη στιγμή που οι περιφερειακές ομαδοποιήσεις εντός της ΕΕ διαμορφώνουν όλο και περισσότερο την ατζέντα, οι δυναμικές αυτές έχουν εμποδίσει την ικανότητα της Γαλλίας, της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας να επιδιώκουν κοινά συμφέροντα και στόχους, ενεργώντας παράλληλα ως θετική δύναμη προς όφελος του σχεδίου της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Πρόσφατα γεγονότα, όπως η ανάκαμψη μετά την πανδημία ή ο πόλεμος στην Ουκρανία, δείχνουν ότι, όταν υπάρχει συνεργασία, μπορούν να επιτευχθούν σημαντικά αποτελέσματα. Τα νότια κράτη μέλη μπορούν να επωφεληθούν από ένα βαθμό ιδεολογικής συγγένειας κι ένα κοινό φιλοευρωπαϊκό όραμα, ακόμα κι αν οι κυβερνήσεις τους ανήκουν σε διαφορετικές πολιτικές οικογένειες. Οι χώρες αυτές έχουν συγκλίνοντα συμφέροντα στους τομείς της δημοσιονομικής πολιτικής και της οικονομικής διακυβέρνησης, της στρατηγικής αυτονομίας στον τομέα της ενέργειας και της τεχνολογίας, ακόμη και στις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής, ιδίως προς τη Μεσόγειο και τις σχέσεις με άλλες παγκόσμιες δυνάμεις.
Αυτή η κοινή έκδοση έξι κορυφαίων νοτιοευρωπαϊκών δεξαμενών σκέψης προσδιορίζει συγκεκριμένους τομείς πολιτικής προς γόνιμη συνεργασία μεταξύ των κρατών-μελών της Νότιας Ευρώπης.
Διαβάστε το Κείμενο Πολιτικής εδώ (στα Αγγλικά).