“Για να καταλάβουμε τις αιτίες της Ελληνικής υστέρησης στην ανάπτυξη των drones είναι χρήσιμο να αναφερθούμε σε ημερομηνίες και γεγονότα. Στην Ελλάδα, από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 οι επιτελείς αναγνώρισαν σε σχετική αξιολόγηση την σημασία των drones, στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ο στρατός ξηράς και η πολεμική αεροπορία απέκτησαν τα πρώτα drones, σήμερα ξεπερασμένα, και από το 2011 και έπειτα, σύμφωνα με αξιόπιστη πηγή, οι Έλληνες επιτελείς ζήτησαν μετά επιτάσεως  την βοήθεια της πολιτικής ηγεσίας για την απόκτηση εξελιγμένων drones από το εξωτερικό. Η Ιταλία στις αποστολές σταθεροποίησης στο Ιράκ και Αφγανιστάν, το 2005 και 2007, ενσωμάτωσε εξελιγμένα drones αμερικανικής προέλευσης στις επιχειρήσεις της , ενώ το 2015 απέκτησε εξοπλισμένα αμερικανικά drones παρέχοντας ταυτόχρονα την κατά περίπτωση άδεια για την ανάπτυξη εξοπλισμένων αμερικανικών drones  από αεροπορική βάση της Σικελίας. Η Τουρκία χρησιμοποίησε εξοπλισμένα drones, εγχώριας κατασκευής, κατά Κούρδων αυτονομιστών εντός της επικράτειας της το 2016 ενώ ανέπτυξε, το 2019 και 2020, τα drones στους πολέμους της Λιβύης, της Συρίας και του Ναγκόρνο Καραμπάχ.”

Γράφει σε άρθρο του, για την Καθημερινή, ο Αντώνης Καμάρας.
Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ.