Η σχέση των κατοίκων της ελληνικής Χερσονήσου του 1821 με την αρχαιότητα αποτέλεσε υπόθεση καθημερινής συμβίωσης γι’ αυτούς με τα πολλά μνημεία που βρίσκονταν σκορπισμένα στην ύπαιθρο και στις πόλεις, γράφει ο Ομότιμος Καθηγητής του ΕΚΠΑ και Αντιπρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ, Δρ. Θάνος Βερέμης. Παρά την αντιμετώπιση του παγανισμού από την Εκκλησία, που κατά τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή πολλών μνημείων και την ενσωμάτωση αρχιτεκτονικών τους στοιχείων στις εκκλησίες που χτίστηκαν έκτοτε (βλ. Άγιο Ελευθέριο πλάι στην Μητρόπολη των Αθηνών). Έτσι, μετά από αιώνες κακομεταχείρισης από τους ντόπιους Χριστιανούς και Μουσουλμάνους, τα μνημεία προσέλαβαν μια αίγλη, που τα καθιστούσε ορόσημα περασμένου μεγαλείου και πρόκριμα μελλοντικής αναγέννησης, εξηγεί ο Καθηγητής. Οι σύγχρονοι της παλιγγενεσίας απέχουν πολύ από τον αιώνα της Φλωρεντίας και της Φεράρας. Δεν είναι η θρησκεία πια που προσδιορίζει τον θαυμασμό των νεοελλήνων για τους αρχαίους θαυμαστούς προγόνους, αλλά μια κοσμική φιλοσοφία.
Διαβάστε ολόκληρη την ανάλυση εδώ
