Τις προκλήσεις που γεννά η έκρυθμη κατάσταση στη Συρία αναλύει, μαζί με άλλους πέντε ειδικούς, στο “Έθνος της Κυριακής” ο γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ, Δρ Θάνος Ντόκος.

Πιο συγκεκριμένα ο κ. Ντόκος απαντώντας στα ερωτήματα του δημοσιογράφου Γιώργου Σκαφιδά ανέφερε τα εξής:

Θα έπρεπε (ως Ελλάδα) να μας προβληματίζει η αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συρία; Εντάσσεται αυτή η αποχώρηση σε ένα πλαίσιο ευρύτερης απεμπλοκής των ΗΠΑ από τη Μέση Ανατολή; 

Ένα σημαντικό πρόβλημα για την περιφερειακή ασφάλεια στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή είναι η δυσκολία κατανόησης της αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή. Αν και η τάση μείωσης της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας και η ανάθεση καθηκόντων σταθεροποίησης και αστυνόμευσης της περιοχής σε συμμαχικές χώρες ήταν ήδη εμφανής από την εποχή Ομπάμα (λόγω και της στροφής στρατηγικού ενδιαφέροντος των ΗΠΑ προς την Ασία), η υλοποίηση από τη διοίκηση Τραμπ χαρακτηρίζεται από ερασιτεχνισμό και σπασμωδικές κινήσεις. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η απεμπλοκή των ΗΠΑ δεν θα είναι πλήρης, καθώς ακόμη διακυβεύονται σημαντικά αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή.

Πώς θα έπρεπε (ως Ελλάδα) να προσεγγίσουμε τη Ρωσία, τώρα που εμφανίζεται να καλύπτει κάποια από τα κενά που αφήνουν πίσω οι Αμερικανοί στη Μέση Ανατολή;

Μια κακή σχέση με τη Ρωσία είναι μια αφύσικη κατάσταση για την ελληνική εξωτερική πολιτική και ασφαλώς θα πρέπει να γίνουν προσπάθειες ουσιαστικής βελτίωσης των σχέσεων. Θα πρέπει, όμως, να υπάρχουν ρεαλιστικές προσδοκίες καθώς η Ρωσία έχει επενδύσει σε μια ολοένα και στενότερη σχέση με την Τουρκία, ενώ η ιδιότητα της Ελλάδας ως μέλους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και στρατηγικού εταίρου των ΗΠΑ θέτει εκ των πραγμάτων κάποια όρια στην εξέλιξη των ελληνορωσικών σχέσεων.

Πώς στεκόμαστε απέναντι στον Ερντογάν που μοιάζει ανεξέλεγκτος; Τι θα μπορούσε να λειτουργήσει αποτρεπτικά απέναντι σε μια Τουρκία που κλιμακώνει τις προκλήσεις;

Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο Ερντογάν βρίσκεται σε αξιοζήλευτη θέση, καθώς η Τουρκία έχει πολλά ανοιχτά μέτωπα και, ουσιαστικά, κανένα πραγματικό σύμμαχο, ενώ το κόστος της επιχείρησης «Πηγή Ειρήνης» μπορεί να αποδειχθεί υψηλότερο του αναμενόμενου. Βεβαίως, το όνειρο μιας ουσιαστικής κουρδικής αυτονομίας φαίνεται να απομακρύνεται και μαζί και ο τουρκικός εφιάλτης για μελλοντικό κουρδικό κράτος. Όσον αφορά Ελλάδα και Κύπρο, η απάντηση είναι μια ευέλικτη διπλωματική στρατηγική, με ανάληψη πρωτοβουλιών, άνοιγμα διμερών διαύλων επικοινωνίας και αξιοποίηση συμμαχιών. Όλα αυτά βεβαίως θα πρέπει να υποστηρίζονται από μια αξιόπιστη [στρατιωτική] αποτρεπτική ικανότητα, μεταβλητή που γίνεται ξεκάθαρα κατανοητή από την άλλη πλευρά.

Υπάρχει όντως ο κίνδυνος για την Ελλάδα να έχει τη μοίρα των Κούρδων όπως μας προειδοποίησε ο Ρώσος πρέσβης Vladimir Chizhov;

Οι Κούρδοι στηρίχτηκαν στις ΗΠΑ, καθώς ουσιαστικά δεν είχαν άλλη επιλογή, και εγκαταλείφθηκαν από τους συμμάχους τους, όπως δυστυχώς έχει συμβεί σε πολλές ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν. Αντίστοιχος κίνδυνος δεν υπάρχει για την Ελλάδα, υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι δεν έχουμε ψευδαισθήσεις σχετικά με το εύρος των αμερικανικών εγγυήσεων για την ελληνική ασφάλεια έναντι τουρκικών ενεργειών.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.