thanos dokosΔεν θα μπορούσε ασφαλώς να συνοψιστεί η ιστορία του παλαιστινιακού προβλήματος σε λίγες γραμμές, ούτε να αποδοθούν ευθύνες για σχεδόν επτά δεκαετίες συγκρούσεων και πολέμων. Το πρόβλημα είναι πολυδιάστατο και οι ευθύνες διαχέονται -ασφαλώς ανισομερώς- σε διάφορες κατευθύνσεις. Τίθεται όμως επιτακτικά ένα ερώτημα: πόσες ανθρώπινες ζωές πρέπει ακόμη να χαθούν για να φτάσουμε στη μοναδική βιώσιμη λύση, που έχει άλλωστε σκιαγραφηθεί σε πολλά σχέδια και προτάσεις;

Το Ισραήλ, θεωρώντας τα τελευταία χρόνια ότι η διαπραγμάτευση με τους Παλαιστινίους είναι μια ανώφελη προσπάθεια (παραβλέποντας ότι με την πολιτική που εφάρμοσε υπονόμευσε συστηματικά τη θέση του Αμπάς και των μετριοπαθών Παλαιστινίων), έχει υιοθετήσει μια στρατηγική διαχείρισης και όχι επίλυσης του Παλαιστινιακού, που φαίνεται όμως ότι οδηγεί νομοτελειακά στη δημιουργία δύο «μπαντουστάν» στα παλαιστινιακά εδάφη, την αύξηση της επιρροής των εξτρεμιστικών οργανώσεων (καθώς η απελπισία είναι εξαιρετικά κακός σύμβουλος) και τη διαιώνιση του προβλήματος με αρνητικές συνέπειες και για τις δύο πλευρές.

Μοναδική επιλογή η λύση των δύο κρατών – που εσχάτως αμφισβητείται από ακροδεξιά κόμματα, αλλά, όπως φαίνεται, και από τον ίδιο τον Ισραηλινό πρωθυπουργό. Τα επόμενα βήματα θα πρέπει να περιλαμβάνουν την υπό όρους συμμετοχή της Χαμάς στις διαπραγματεύσεις και στη συνέχεια ταχεία υλοποίηση μιας διαδικασίας επιστροφής στον Οδικό Χάρτη με στόχο τη δημιουργία ενός βιώσιμου και, τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα, αποστρατιωτικοποιημένου παλαιστινιακού κράτους στη Λωρίδα της Γάζας και το σύνολο σχεδόν της Δυτικής Οχθης, με εγκατάλειψη των περισσότερων ισραηλινών οικισμών και εδαφική αποζημίωση των Παλαιστινίων για όσους οικισμούς διατηρηθούν, διασφάλιση απρόσκοπτης επικοινωνίας μεταξύ Γάζας και Δυτικής Οχθης, συνεννόηση για συνδιαχείριση υδάτινων πόρων, μη επιστροφή των Παλαιστινίων προσφύγων και οικονομική αποζημίωσή τους, διαίρεση της Ιερουσαλήμ, διευθέτηση των προβλημάτων που έχει προκαλέσει ο Φράχτης Ασφαλείας που έχει οικοδομηθεί από το Ισραήλ (αν δεν μπορεί να συμφωνηθεί η κατεδάφισή του) και ανάπτυξη διεθνούς δύναμης για την επίβλεψη της ειρηνευτικής συμφωνίας.

Είναι απορίας άξιον ότι το Ισραήλ, ο μεγάλος κερδισμένος στην περιοχή μετά τις αραβικές εξεγέρσεις και με αξιόλογους μηχανισμούς στρατηγικού σχεδιασμού, δεν αντιλαμβάνεται ότι έχει την ευκαιρία να επιτύχει μια ιδιαιτέρως συμφέρουσα ειρήνη και ότι ο χρόνος δεν εργάζεται υποχρεωτικά υπέρ του (για δημογραφικούς και άλλους λόγους). Ο αδικοχαμένος Γιτζάκ Ραμπίν είχε κατανοήσει ότι «υπάρχει καιρός για πόλεμο και καιρός για ειρήνη» (Εκκλησιαστής 3:8). Κάποιος λοιπόν πρέπει να σώσει τους Ισραηλινούς -που δείχνουν να ζουν σε μια τεχνητή πραγματικότητα- αλλά και τους Παλαιστινίους (που βρίσκονται ουσιαστικά εδώ και αρκετό καιρό σε κατάσταση εμφύλιας διαμάχης) από τους κακούς εαυτούς τους. Με δεδομένες την περιορισμένη επιρροή της Ε.Ε. στη Μέση Ανατολή, την ανυπαρξία του ΟΗΕ και την αδυναμία των μετριοπαθών αραβικών κυβερνήσεων να παίξουν ουσιαστικό ρόλο, ο μόνος που μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά τις εξελίξεις στην περιοχή είναι οι ΗΠΑ (παρά τις σημαντικές εσωτερικές αντιδράσεις), σε συνεργασία, βεβαίως, με άλλες δυνάμεις.

ΠΗΓΗ: Καθημερινή