Η ευρωπαϊκή ενοποίηση υπήρξε πάντοτε μια διαδικασία διαρκούς αλλαγής και συνεχούς εξέλιξης, άλλοτε ως αποτέλεσμα μεγάλων αποφάσεων σε συνόδους κορυφής ή διακυβερνητικές διασκέψεις και άλλοτε -συχνότερα- μέσω μικρότερων βημάτων από τις μυριάδες δραστηριότητες που αποτελούν την καθημερινότητα και το modus operandi των ευρωπαϊκών θεσμών. Ορισμένες εποχές χαρακτηρίζονταν από «πυκνότερες» εξελίξεις και αλλαγές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η τρέχουσα περίοδος, όπου η Ευρώπη καλείται να αποφασίσει αν θα έχει μέλλον ως μια παγκόσμια πολιτική και οικονομική δύναμη και αν το ευρωπαϊκό πείραμα θα θεωρηθεί από τον ιστορικό του μέλλοντος ως επιτυχημένο ή όχι.
Σημαντικές διεργασίες βρίσκονται σε εξέλιξη σε ζητήματα όπως η Τραπεζική Ενωση, η Πολιτική Γειτονίας, η Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφαλείας, η διαχείριση των μεταναστευτικών ροών, η Ενεργειακή Ενωση, η Πολιτική Εσωτερικής Ασφαλείας, οι κατευθύνσεις πιθανής μεταρρύθμισης της Ευρωζώνης, η αμυντική ικανότητα της Ενωσης (με έμφαση στην αμυντική βιομηχανία) και άλλα θέματα ζωτικής σημασίας για την Ευρώπη του αύριο.
Σε μια χρονική περίοδο όπου η εικόνα της χώρας μας –ιδιαίτερα εντός της Ε.Ε.- έχει δεχθεί σοβαρά πλήγματα, το ειδικό βάρος της είναι σαφώς μειωμένο και η παραμονή της στην Ευρωζώνη δεν είναι ακόμη απολύτως εξασφαλισμένη, κρίνεται ως απολύτως απαραίτητη η ενεργός ελληνική παρουσία σε όλες τις ευρωπαϊκές διεργασίες. Η συμμετοχή μας πρέπει να είναι συστηματική, δημιουργική και εποικοδομητική, με την υποβολή ιδεών και σχεδίων, την επεξεργασία τεκμηριωμένων προτάσεων, καθώς και τη σύναψη τακτικών και στρατηγικών συμμαχιών τόσο για την προώθηση των ελληνικών συμφερόντων (όπου χρήσιμη μπορεί να είναι και η συστηματική υποστήριξη ελληνικών υποψηφιοτήτων σε ευρωπαϊκές θέσεις), όσο και για τη βελτιωμένη λειτουργία της Ε.Ε. σε μια σειρά τομέων. Το τελικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας προσπάθειας, που θα αποδώσει καρπούς σε μεσομακροπρόθεσμη προοπτική, εξ ου και η ανάγκη συστηματικής εργασίας σε βάθος χρόνου και όχι αποσπασματικά όπως δυστυχώς συμβαίνει συχνά στην Ελλάδα, θα είναι η εδραίωση της χώρας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και η συσσώρευση πολιτικού και διπλωματικού κεφαλαίου που θα αξιοποιηθεί στο πλαίσιο των εθνικών προτεραιοτήτων.
Το υπουργείο Εξωτερικών διαθέτει ασφαλώς πολλά ικανά στελέχη με επαρκή γνώση των ευρωπαϊκών θεμάτων, αλλά τα ανοιχτά ζητήματα είναι πολλά και μεγάλου εύρους, ενώ και ο καθημερινός φόρτος εργασίας δεν επιτρέπει την παραγωγή στρατηγικής σκέψης, τουλάχιστον στον απαραίτητο βαθμό. Υπάρχουν, όμως, εκτός υπουργείου αρκετοί άνθρωποι -πρώην υψηλόβαθμα στελέχη των ευρωπαϊκών θεσμών, πρώην ευρωβουλευτές, πανεπιστημιακοί- με βαθιά γνώση της ευρωπαϊκής πραγματικότητας, των οποίων οι ιδέες, εμπειρίες και επαφές θα ήταν ασφαλώς εξαιρετικά χρήσιμα στο πλαίσιο μιας προσπάθειας ουσιαστικής αναβάθμισης του ελληνικού ρόλου μέσα στην Ε.Ε. Η pro bono συμμετοχή τέτοιων ανθρώπων σε μια Task Force με τεχνοκρατικό και υπερκομματικό χαρακτήρα, θα μπορούσε να έχει πολύ θετικά αποτελέσματα για μια τέτοια κρίσιμης σημασίας εθνική προσπάθεια.
Πηγή: Καθημερινή