Το δικαίωµα της ελεύθερης µετακίνησης αποτελεί ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης αφού από τη σκοπιά τόσο των πολιτών όσο και των υπεύθυνων χάραξης πολιτικής ενσαρκώνει την ιδέα της Ευρωπαϊκής ιθαγένειας. Οι ‘µετανάστες από άλλες χώρες της ΕΕ’, δηλαδή οι πολίτες της ΕΕ που έχουν ασκήσει το δικαίωµα της ελεύθερης µετακίνησης και έχουν εγκατασταθεί σε ένα κράτος µέλος διαφορετικό από εκείνο στο οποίο γεννήθηκαν ή µεγάλωσαν, αποτελούν το 2% µε 3% του συνολικού πληθυσµού των 27 κρατών µελών. Οι αριθµοί τους έχουν αυξηθεί από το 2004 και ειδικά από το 2007, µε την ένταξη χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης στην ΕΕ. Αυτού του είδους η πρόσφατη κινητικότητα εντός της ΕΕ είχε πρωτίστως οικονοµικά κίνητρα µε τους ευρωπαίους πολίτες των νέων κρατών µελών να αναζητούν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας. Ωστόσο η κινητικότητα έχει υπάρξει από πολύ νωρίς χαρακτηριστικό της ευρωπαϊκής
ολοκλήρωσης: µετά τη θέσπιση των δικαιωµάτων της ελεύθερης µετακίνησης ευρωπαίοι πολίτες µετακινούνται από το κράτος µέλος καταγωγής τους σε άλλα προκειµένου να αναζητήσουν ευκαιρίες σταδιοδροµίας ή εκπαίδευσης,
για οικογενειακούς λόγους (π.χ. γάµος) ή απλά για να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής τους (αναζητώντας θερµότερα κλίµατα και πιο αργούς ρυθµούς ζωής).
Κείµενο Πολιτικής MOVEACT: ‘All citizens now’