Το παρόν κείμενο εργασίας επιχειρεί να αναλύσει τις βασικές προκλήσεις που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει η ελληνική ενεργειακή διπλωματία στο στρατηγικό χώρο ζωτικού ενδιαφέροντος της Ελλάδος από τη Βαλκανική έως την Κυπριακή ΑΟΖ, αξιολογώντας το βαθμό επιτυχίας που έχει σημειώσει η Αθήνα στην επιδίωξη τριών θεμελιωδών στόχων: (α) της ανάδειξης της Ελλάδας σε διαμετακομιστικό κόμβο υδρογονανθράκων (β) της αύξησης της ασφάλειας της ενεργειακής της τροφοδοσίας μέσω της διαφοροποίησης πηγών & οδεύσεων φυσικού αερίου και (γ) την εμπέδωση της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας μέσω της ενάσκησης των κυριαρχικών της δικαιωμάτων -και συγκεκριμένα της εξερεύνησης/εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων- σε θαλάσσιες ζώνες πολύ πέραν από τα στενά όρια των υφιστάμενων χωρικών υδάτων που παραμένουν περιορισμένα κατά απαράδεκτο τρόπο στα 6 ναυτικά μίλια. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στα σχέδια των αγωγών φυσικού αερίου από την Κασπία και τη Ρωσία προς την Ε.Ε. όπως και του ρόλου της Ελλάδος στην ενεργειακή διελκυστίνδα της Ν.Α. Μεσογείου που συνδέεται άμεσα με την προοπτική οριοθέτησης της ελλαδικής ΑΟΖ.