Παρά τις υψηλές φιλοδοξίες για τον ρόλο της Τουρκίας ως «κεντρικής δυνάμεως», η τουρκική εξωτερική πολιτική αντιμετώπισε σοβαρές προκλήσεις στην Μέση Ανατολή και πέραν αυτής. Καθώς πολεμικές συγκρούσεις αποσταθεροποιούσαν αρκετές μεσανατολικές χώρες, η δυνατότητα της Τουρκίας να επηρεάζει τις διπλωματικές εξελίξεις μειώθηκε. Αντί να προσφέρει λύσεις, η Τουρκία εμφανίσθηκε σε πολλές περιπτώσεις να αποτελεί μέρος του προβλήματος. Η αλλαγή του καθεστώτος Άσαντ στην Συρία παρέμεινε ανεκπλήρωτος στόχος, ενώ η διεθνής κοινότητα αδυνατούσε να εξηγήσει γιατί η Τουρκία εμφανιζόταν να προτιμά να συνορεύει με τζιχαντιστές παρά με κουρδικές πολιτικές οντότητες στην Συρία και παρέμεινε ουδέτερη κατά την τζιχαντιστική επίθεση στο Ιράκ. Τα παραπάνω είχαν αρνητική επίδραση στο Κουρδικό ζήτημα εντός της Τουρκίας και έφεραν την με κόπο οργανωμένη ειρηνευτική διαδικασία στο χείλος της καταρρεύσεως. Το φάσμα της περιφερειακής απομονώσεως εμφανίσθηκε, καθώς η Τουρκία παρέμενε χωρίς πρεσβευτική εκπροσώπησε σε σειρά γειτονικών χωρών λόγω διαφόρων διενέξεων. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους για την αποτυχία εκλογής της Τουρκίας ως μη-μονίμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ παρά την συστηματική επένδυση πόρων προς αυτόν τον στόχο. H υποτιθέμενη ηθικώς ακέραια αλλά αντιδημοφιλής στάση της Τουρκίας περιγράφηκε με τον όρο «υπέροχη απομόνωση». Η κατάσταση αυτή ήγειρε ισχυρούς ενδοιασμούς για την ικανότητα της Τουρκίας να διατηρήσει έναν σημαίνοντα περιφερειακό ρόλο και απαιτούσε τον επαναπροσδιορισμό θεμελιωδών πτυχών της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
Κείμενο Εργασίας 67/2015: From “Central Power” to “Splendid Isolation”: Turkish Foreign Policy’s Declining Ambitions
Συγγραφέας: Ιωάννης Ν. Γρηγοριάδης