Η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι. Η αντίληψη ότι η Ε.Ε είναι μια ενοποιημένη νομική δομή που έρχεται να προστεθεί στην εθνική έννομη τάξη δεν ανταποκρίνεται στη σύνθετη πραγματικότητα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Η ΕΕ αποτελεί ένα πολυδιάστατο χώρο όπου έχουν αναπτυχθεί πλέον αρκετές τομεακές συνεργασίες (ΟΝΕ, οικονομική διακυβέρνηση, Χώρος ελευθερίας, δικαιοσύνης και ασφάλειας, Σένγκεν κτλ.) με διαφοροποιημένη εμπλοκή των θεσμών και με διαφοροποιημένη συμμετοχή των κρατών μελών. Η ΟΝΕ είναι μια τομεακή συνεργασία η οποία απαριθμεί 19 συμμετέχοντα κράτη απαρτίζοντα την ζώνη του ευρώ. Η ευρωζώνη δεν είναι ένα γκρουπ avant garde, αλλά ούτε και μια σταθερή ομάδα μελών αφού λειτουργεί, όπως άλλωστε και άλλες τομεακές συνεργασίες, υπό την λογική του opt out – opt in. Αυτό σημαίνει ότι πρόκειται για μια ευέλικτη συμφωνία όπου συμμετέχουν όσοι το επιθυμούν και πληρούν τις προϋποθέσεις που τίθενται για την λειτουργία της. Οι ευρωπαϊκές Συνθήκες δεν έχουν προβλέψει την περίπτωση ΄αναγκαστικού΄ opt out κράτους μέλους της ευρωζώνης από την τομεακή συνεργασία της ΟΝΕ. Η Συνθήκη της Λισσαβόνας υπεγράφη το 2007, πριν ξεσπάσει η κρίση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να ταυτίζει κανείς, λανθασμένα, την υπο-ιδιότητα κράτους μέλους της ευρωζώνης με την ολοκληρωμένη νομική και πολιτική ιδιότητα κράτους μέλους της ΕΕ. Σχετικά με την πλήρη ιδιότητα κράτους μέλους της Ε.Ε, η Συνθήκη ορίζει ότι υπάρχει δικαίωμα αποχώρησης και μόνο. Δεν υπάρχει δυνατότητα εκδίωξης. Εν κατακλείδι, λοιπόν, η απώλεια της ιδιότητας μέλους της ευρωζώνης για την Ελλάδα δε συνεπάγεται αυτόματα και απώλεια αυτής του μέλους της Ε.Ε, όπως δεν συνεπάγεται επίσης και έξοδο από τις πολιτικές δημοσιονομικής προσαρμογής αφού η Ελλάδα ανήκει στην μεγάλη πλειοψηφία των κρατών μελών της ΕΕ – η οποία ξεπερνά κατά πολύ τα 19 κράτη μέλη της ευρωζώνης – που έχει υιοθετήσει το σύνολο των συμφωνιών σκληρού μακρο-οικονομικού συντονισμού και εποπτείας.
Πηγή: RIZOPOULOS POST
