«Είναι πλέον λίαν κατανοητό και στην Ευρώπη, και στις ΗΠΑ, ότι η σημερινή ελληνική κυβέρνηση δεν εξετάζει κάποιας μορφής προσέγγιση με τη Ρωσία που θα προκαλούσε σοβαρά προβλήματα στη θέση της Ελλάδας εντός ΕΕ και ΝΑΤΟ. Ωστόσο, υπάρχουν σημαντικά περιθώρια περαιτέρω βελτίωσης των σχέσεων με τη Ρωσία και σε ζητήματα οικονομικών σχέσεων και επενδύσεων, πολιτισμού, εξοπλισμών (καθώς στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις υπάρχουν αρκετά οπλικά συστήματα ρωσικής προέλευσης), ενέργειας, αλλά και ευρωπαϊκής και περιφερειακής ασφάλειας, όπου οι δύο πλευρές διαπιστώνουν συχνά εγγύτητα απόψεων. Βεβαίως, ο σχετικός σχεδιασμός θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από ρεαλισμό, αφού υπερβολικές προσδοκίες μπορεί να οδηγήσουν σε απογοητεύσεις. Επιπλέον, θα πρέπει να προετοιμαστούμε, με πειστικά επιχειρήματα και κινήσεις εξισορρόπησης, για τη διαχείριση των, ηπιότερων πλέον αλλά συνεχιζόμενων, αναμενόμενων αντιδράσεων και πιέσεων, κυρίως από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με έμφαση στον τομέα της ενέργειας.»
«Στον τομέα της ενέργειας οι προοπτικές συνεργασίας είναι υπαρκτές μεν, δύσκολες δε. Η δε έναρξη κατασκευής του ΤΑΡ δεν άλλαξε σε μεγάλο βαθμό τα δεδομένα για τη Μόσχα. Η ρωσική ιδέα για τον TurkishStream/Greek Stream έχει μεταφερθεί στις ελληνικές καλένδες λόγω της κρίσης στις σχέσεις Ρωσίας-Τουρκίας μετά την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους. Μια πιο πρόσφατη ιδέα για έναν αγωγό που θα μεταφέρει ρωσικό φυσικό αέριο μέσω Βουλγαρίας και Ελλάδας στην Ιταλία συζητείται μεν σε επίπεδο αρμοδίων αξιωματούχων, αλλά οι πιέσεις που ασκούνται στη Βουλγαρία έχουν μειώσει τον ενθουσιασμό της για συμμετοχή στο εν λόγω έργο. Προς το παρόν, λοιπόν, η Ρωσία έχει επικεντρώσει τις προσπάθειες της στην κατασκευή του αγωγού Nord Stream 2 (προς τη Γερμανία), έχοντας βάλει σε δεύτερη προτεραιότητα την κατασκευή ενός νότιου αγωγού. Η Αθήνα, έχοντας ασφαλώς κατά νουν το γενικότερο πολιτικό κλίμα στις σχέσεις ΕΕ-Ρωσίας λόγω Ουκρανίας και τα νομικής φύσεως προβλήματα μεταξύ Ευρωπαϊκής Επιτροπής και Gazprom, θα συνεχίσει να παρακολουθεί τις ενεργειακές εξελίξεις κρατώντας ανοιχτό το ενδεχόμενο συμμετοχής της σε ένα «ρωσικό» αγωγό εφόσον το επιτρέψουν οι συνθήκες.»
«Παρότι ορισμένοι (ουσιαστικά μια πολύ μικρή μειοψηφία) αναλυτές και πολιτικοί διατύπωσαν την άποψη ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να αλλάξει το γεωστρατηγικό της προσανατολισμό, κινούμενη εκτός Ευρώπης και Δύσης, και να συσφίγξει τις σχέσεις της με τη Ρωσία και την Κίνα, ουδέποτε υπήρξε σοβαρό ενδεχόμενο τέτοιας αλλαγής…Η ικανοποιητική διευθέτηση των σημαντικότερων ζητημάτων που απασχολούν την ελληνική εξωτερική πολιτική (ελληνοτουρκικές σχέσεις, Κυπριακό, ΠΓΔΜ, μετανάστευση), αλλά και η πορεία της ελληνικής οικονομίας, εξαρτώνται σε σημαντικό βαθμό από τις Βρυξέλλες και την Ουάσινγκτον (χωρίς φυσικά να θεωρείται ως δεδομένη η θετική στάση και στήριξη τους προς τις ελληνικές θέσεις), ενώ το ειδικό βάρος και η χρησιμότητα άλλων δυνάμεων (π.χ. της Ρωσίας) είναι αρκετά περιορισμένα στα ζητήματα αυτά (με την εξαίρεση, σε ένα βαθμό, του Κυπριακού).»
Πηγή: Huffington Post