Brazil 9 TsoukalisΞεκινάει η επόμενη πράξη του σύγχρονου ελληνικού δράματος. Και δεν γνωρίζει κανένας με σιγουριά τι πρόκειται να συμβεί, αν και πότε θα υπάρξει αίσιο τέλος. Θα αλλάξουν τα σκηνικά, πιθανότατα θα εισβάλουν νέοι πρωταγωνιστές στη σκηνή που, με τα μέχρι τώρα δεδομένα, δείχνουν ανέτοιμοι για τέτοιους ρόλους. Και το κοινό παρακολουθεί με ανάμεικτα αισθήματα φόβου και οργής όσα διαδραματίζονται στην πολιτική σκηνή, γιατί αυτά που βλέπει αφορούν άμεσα όλες και όλους. Συμμετέχει στο δράμα, επιλέγει και τους ηθοποιούς. Του έχουν πει ότι ο ηθοποιός είναι επάγγελμα για λίγους, για μια ειδική κατηγορία ανθρώπων. Αλλά αυτό που βλέπει είναι ένα έργο κακοπαιγμένο και με πανάκριβο εισιτήριο.

Η πολιτική τάξη της χώρας φέρει τεράστια ευθύνη για το δράμα που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Και η ευθύνη είναι διακομματική, αν και προφανώς το μεγαλύτερο μέρος της βαρύνει αυτούς που κυβέρνησαν τις τελευταίες δεκαετίες. Οταν φτάσαμε στα πρόθυρα της καταστροφής, είναι αλήθεια ότι λειτούργησε σε αρκετούς, ευτυχώς, το ένστικτο επιβίωσης, αλλά πάντοτε μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια ενός κομματικού συστήματος βαριά άρρωστου. Η αρρώστια ξεκινάει από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. «Του συρφετού του δημοκρατικού» που λέει ο εθνικός τροβαδούρος, χωρίς βεβαίως να υπονοεί μη δημοκρατικές λύσεις, γιατί άλλωστε αναγνωρίζει ότι το πρόβλημα είμαστε όλοι εμείς, αυτή η κοινωνία που ήθελε να ακούει μόνον όσους είχαν κάτι ευχάριστο να πουν.

Μια υπερχρεωμένη χώρα, με μια οικονομική ολιγαρχία υπεράνω κομμάτων, με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ως αναπόσπαστο κομμάτι του προβλήματος, με ένα θεσμικό οικοδόμημα αδύναμο και δυσλειτουργικό, με αναξιοκρατία, τεράστιες οικονομικές ανισότητες και πολλούς συνταξιούχους, με μια ακριβή κοινωνική πολιτική, που δεν αντιμετωπίζει αποτελεσματικά το πρόβλημα της φτώχειας, με μια παιδεία ελλιπή, που υποχρεώνει τους νέους να παπαγαλίζουν δόγματα αντί να καλλιεργεί την κριτική σκέψη και να τους μαθαίνει πώς να μαθαίνουν, μια κοινωνία με αξίες νεόπλουτων που γερνάει και το μέλλον της, αυτοί οι νέοι, δεν φαίνεται πλέον να έχει μέλλον. Πώς να μην έρθει γρήγορα η απονομιμοποίηση, όταν στέρεψαν τα δανεικά;

Η πολιτική διαχείρισης της ευρωπαϊκής κρίσης αποδεικνύεται αδιέξοδη. Οι φυγόκεντροι τάσεις ενισχύονται, κυρίως στο πολιτικό επίπεδο και λιγότερο σήμερα στις αγορές. Με εξαίρεση την Ελλάδα, τα επιτόκια παραμένουν πολύ χαμηλά, αλλά τα αντισυστημικά κόμματα ενισχύονται σε πολλές χώρες, ακόμη περισσότερο στη δική μας. Η ελληνική ιδιαιτερότητα, σε συνδυασμό με το μικρό μέγεθος της χώρας, περιορίζει αντιστοίχως τη διαπραγματευτική μας δύναμη. Αν δεν καταλάβουμε αυτήν την πολύ απλή αλήθεια, κινδυνεύουμε να πέσουμε στα βράχια.

Να το πω διαφορετικά. Το ελληνικό δράμα που παίζεται στο δικό μας θέατρο με συνήθως κακούς ηθοποιούς αποτελεί την εθνική εκδοχή μιας ευρωπαϊκής υπερπαραγωγής που παίζεται στα μεγάλα και τα μικρά θέατρα της Ευρώπης. Το θέμα της είναι αν η Ευρώπη μπορέσει να κρατηθεί ενωμένη και με ποιο κόστος. Ούτε στις άλλες χώρες αρέσει πολύ το έργο που βλέπουν. Αλλά καμιά μέχρι τώρα δεν τολμά να στήσει μια εντελώς δική της παράσταση, διότι αντιλαμβάνεται ότι το κόστος θα ήταν απαγορευτικό.

Ερχεται πιθανόν μια νέα τάξη πραγμάτων στη χώρα, που δεν ξέρουμε πόσο θα διαρκέσει και τι θα τη διαδεχθεί. Αυτοί που την εκπροσωπούν δεν έχουν πείρα, ούτε πολλή γνώση του κόσμου εκτός εθνικών συνόρων. Κουβαλάνε πολλές ιδεοληψίες. Επενδύουν κυρίως στις αποτυχίες των προκατόχων, στην απόγνωση που κυριαρχεί σε σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, στους νέους ειδικότερα, και συχνά δημαγωγούν.

Ενα κομμάτι αυτής της νέας τάξης αρνείται τους ευρωπαϊκούς κανόνες και προτείνει μια ανεξάρτητη πορεία για τη χώρα εκτός Ευρωζώνης, ίσως και εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αν επικρατήσουν αυτοί, η Ελλάδα θα επιστρέψει στα Βαλκάνια και πιο βαθιά ακόμη. Δεν κάνουν καν τον κόπο να εξηγήσουν με ποια πρόσωπα, ποιους θεσμούς και ποια κοινωνική συναίνεση θα επιχειρούσαν μια ενδεχόμενη επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Οι άλλοι, που είναι και οι περισσότεροι θέλω να πιστεύω, ισχυρίζονται ότι τα διαπραγματευτικά μας περιθώρια είναι πολύ μεγαλύτερα από όσο νομίζαμε μέχρι σήμερα. Θα το μάθουμε ενδεχομένως όλοι στην πορεία. Αρκεί να μη θέλουν να παίξουν την τύχη της χώρας στα ζάρια.

Το πολιτικό εκκρεμές θα έχει ακόμη αρκετές ταλαντώσεις πριν ισορροπήσει. Το ζητούμενο είναι να αποφύγουμε μια εθνική καταστροφή μέχρι να βρει την πολυπόθητη ισορροπία. Μερικοί σίγουρα θα μας θυμίσουν ότι η καταστροφή έχει ήδη φτάσει στα σπίτια τους. Αυτούς θα πρέπει να φροντίσουμε ως άμεση προτεραιότητα, αλλά και ως προϋπόθεση για να μη διαρραγεί πλήρως ο κοινωνικός ιστός. Και να ξαναδώσουμε ελπίδα και προοπτική στους νέους αυτής της χώρας. Εύχομαι η καινούργια χρονιά να είναι καλύτερη από όσο δείχνουν τα σημάδια μέχρι σήμερα.

Πηγή: Καθημερινή της Κυριακής