Στη λογοτεχνία, στον έρωτα και στο ποδόσφαιρο, η αβεβαιότητα –όπως και τα μπαχαρικά– ανεβάζει τον δείκτη ποιότητας του εδέσματος. Αντιθέτως, στην οικονομία και την πολιτική η αβεβαιότητα μπορεί να καταλήξει σε ολέθρια αποτελέσματα. Και η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα δεν ξεφεύγει, δυστυχώς, από αυτήν την παραδοχή.
Παρακολουθώντας τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών στην τηλεοπτική πραγματικότητα της χώρας μας, διαπιστώνει κανείς ότι η αβεβαιότητα ζει και βασιλεύει! Ενδεικτικά, αιωρούνται αμέτρητα ερωτήματα: Θα κλείσει η αξιολόγηση από τους θεσμούς (τρόικα/κουαρτέτο) του προτεινόμενου ελληνικού οικονομικού προγράμματος στις 22 Απριλίου ή στις αρχές του Μαΐου; Και τι θα γίνει αν αυτό δεν κλείσει; Θα συνεχίσει να συμμετέχει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην περαιτέρω διαπραγμάτευση για την τύχη του λεγόμενου τρίτου μνημονίου, με δεδομένους τους διστακτικούς χειρισμούς της ελληνικής κυβέρνησης; Η παρατεταμένη εκκρεμότητα στη μακρόσυρτη διαδικασία της δίκης της Χρυσής Αυγής (ως εγκληματικής οργάνωσης) θα λήξει στο εγγύς μέλλον; Και η πρόσφατη ίδρυση δεξιότερου της Νέας Δημοκρατίας κόμματος (από τους κ. Καρατζαφέρη και Μπαλτάκο) είναι μια δεξιά απάντηση στη Λαϊκή Ενότητα του κ. Λαφαζάνη και των συντρόφων του ή μήπως σχετίζεται με άλλη μία προσπάθεια πολιτειακής νεκρανάστασης της «μαρμαρωμένης» βασιλείας; Θα υπάρξει διέξοδος στο κλιμακούμενο προσφυγικό πρόβλημα στο λιμάνι του Πειραιά και στην Ειδομένη; Ή, Θεός φυλάξοι, η σύγκρουση πολιτισμών και θρησκειών θα βρει γόνιμο έδαφος για να φουντώσει και στην Ελλάδα; Και, τέλος, θα συνεχίσουν να σέρνονται οι συνταγές παραμονής στην εξουσία του υπάρχοντος κυβερνητικού σχήματος ή θα καταφύγουμε σε κυβέρνηση ευρύτερης διακομματικής συνεργασίας (όπως απαιτούν τα μικρά κόμματα της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης – ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Ενωση Κεντρώων) ή σε άμεσες εκλογές, όπως προτείνεται μετ’ επιτάσεως από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον νέο αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας;
Αλλά τι γίνεται και στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο (ιδίως στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου); Μετά τη χρεοκοπία της Αραβικής Ανοιξης και την επιστροφή των στρατιωτικών καθεστώτων (π.χ. στην Αίγυπτο του στρατηγού Αλ Σίσι), τι είδους βιώσιμες προβλέψεις (και ανάλογους προγραμματισμούς) επενδύσεων/ανάπτυξης μπορούν να γίνουν; Και, γενικότερα, τι βλέπει ο προφήτης/αναλυτής ως προοπτική στη μακροχρόνια αποσταθεροποιημένη Μέση Ανατολή, στην οποία στις μέρες μας συνωστίζονται οι δύσμοιροι πρόσφυγες και οικονομικοί μετανάστες από τις υποψήφιες προς διάλυση χώρες, όπως η Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν;
Για να επιστρέψουμε στα δικά μας, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να επιλέξει άμεσα (και χωρίς αμφιταλάντευση) έναν στρατηγικό στόχο, ο οποίος θα κινείται ανάμεσα «στο κακό και στο χειρότερο». Ετσι, με βάση το σοφό ρητό «το μη χείρον βέλτιστον», η μόνη αβλαβής επιλογή είναι η παραμονή μας στον χώρο της σχετικής σταθερότητας που προσφέρεται από την Ευρωπαϊκή Ενωση και την Ευρωατλαντική Κοινότητα (ως αναπόσπαστα τμήματα της λεγόμενης «Δύσης»). Η διαιώνιση του προβληματισμού επιλογής εθνικού νομίσματος, του κλεισίματος των συνόρων στο όνομα της διαφύλαξης της εθνικής κυριαρχίας και η μάταιη επίκληση ανάδειξης νέων συμμάχων και προστατών εκτός του ευρωατλαντικού χώρου (π.χ. Ρωσίας και Κίνας) οδηγούν απλά στην αυτοαπομόνωση και την αυτοαποσταθεροποίηση. Αμεση προτεραιότητά μας, επομένως, είναι να παραδειγματιστούμε από τη συμπεριφορά εταίρων μας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Κύπρος, που αντιμετώπισαν κρίσεις προσαρμογής (παρόμοιες με την ελληνική) και κατάφεραν να επιστρέψουν στην οικονομική κανονικότητα εκτός κοινοτικής επιτήρησης και μνημονίων. Και εδώ πάλι, κορυφαία προϋπόθεση είναι η αποφυγή διχαστικών συνθημάτων που χωρίζουν τους Ελληνες σε «καταστροφείς» και «σωτήρες». Είναι, δεν πρέπει να ξεχάσουμε, η μανιχαϊκή ρητορική και οι αταβιστικές συνταγές που παραπέμπουν στους καταστροφικούς διχασμούς του 20ού αιώνα, μεταξύ Βασιλικών και Βενιζελικών και αργότερα κομμουνιστών και εθνικιστών. Και κάθε φορά που διχαστήκαμε, ακολούθησαν εθνικές τραγωδίες, όπως η Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 και η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974.
Με λίγα λόγια, στις δύσκολες μέρες που περνούμε, δεν έχουμε την πολυτέλεια του διαχωρισμού των πολιτικών μας δυνάμεων και του λαού μας σε μειοδότες και πατριώτες ή ακόμα χειρότερα σε δαίμονες και αγγέλους. Η πατρίδα μας είναι μία, η γειτονιά μας απρόβλεπτη και ασταθής, και ο δρόμος δύσκολος. Λίγη εγκράτεια και η χρησιμοποίηση της κοινής λογικής θα μας βγάλουν με ασφάλεια από τον λαβύρινθο στον οποίο παραζαλισμένοι περιφερόμαστε.
Πηγή: Καθημερινή της Κυριακής