Η πρόσφατη διπλή ασύμμετρη επίθεση στο Παρίσι από τους Σουνίτες Ισλαμιστές της Αλ-Κάιντα της Υεμένης ήταν αναμενόμενη με δεδομένες τις επιθέσεις που είχαν λάβει χώρα στην Γαλλία τις προηγούμενες μέρες, αλλά και σε άλλες χώρες της Δύσης τους προηγούμενους μήνες. Η επίθεση στο Παρίσι κατέδειξε την ικανότητα των επιτιθέμενων να δράσουν με την αλλαγμένη μεθοδολογία των αυτόνομων μικρο-ομάδων. Παράλληλα ο συμβολικός της χαρακτήρας τόσο σε τόπο (εναντίον της πηγής της εκκοσμίκευσης) όσο και χρόνο (κατά τον εορτασμό των γενεθλίων του Μωάμεθ) σηματοδοτεί την όξυνση της σύγκρουσης του Ισλάμ με την Δύση και φέρνει την Ευρώπη προ του κινδύνου της διακύβευσης ελευθεριών και ιδεολογικών κεκτημένων δεκαετιών. Γιατί όμως οδηγηθήκαμε σε αυτή την δεινή κατάσταση;
Τα αίτια της σύγκρουσης είναι πολύπλευρα και συμπυκνώνονται σε τρεις τομείς: κατά πρώτον, τα κοινωνικοοικονομικά τα σχετικά με την οικονομική κρίση στην Ευρώπη και τον κοινωνικό παραγκωνισμό των μουσουλμανικών κοινοτήτων. Κατά δεύτερον, το πολιτιστικό στοιχείο, με την επίμονη άγνοια της Ευρώπης για τον πολιτισμό του Ισλάμ και την κοσμοαντίληψη των μουσουλμάνων κατοίκων της. Τρίτο και εξίσου σημαντικό είναι το στοιχείο της γεωπολιτικής με την Ευρώπη να υιοθετεί ενεργό και επιθετική πολιτική στην Μ. Ανατολή, οδηγώντας σε αποσταθεροποίηση την Μεσοποταμία και το Λεβάντε με την πτώση του Σαντάμ στο Ιράκ και την στήριξη της συριακής αντιπολίτευσης στον εμφύλιο εναντίον του Ασσάντ. Η εν λόγω στάση της Δύσης ευνόησε την εμφάνιση του Ισλαμικού Χαλιφάτου, του σημείου αναφοράς πλέον των Σουνιτών Ισλαμιστών ανά τον κόσμο. Η κυριότερη όμως γεωπολιτική διάσταση των γεγονότων των Παρίσι είναι το Παλαιστινιακό του οποίου η χρονίζουσα μη επίλυση αποτελεί και την κορωνίδα του πολιτικού Ισλάμ στην περιοχή, εμπνέοντας τον ισλαμικό ιερό πόλεμο.
Σε επίπεδο αστικού ασύμμετρου πολέμου η Γαλλία και η λοιπή ηπειρωτική Ευρώπη καλείται να αντιμετωπίσει μία καινοφανή κατάσταση, πολύ πιο απειλητική από αυτήν που αντιμετώπισαν οι ΗΠΑ και η Βρετανία πριν από μία δεκαετία και πλέον. Η απειλή μοιάζει περισσότερο με αυτόν που βίωσε και συνεχίζει να βιώνει η Ρωσία με τους Σουνίτες Ισλαμιστές του Καυκάσου. Σε αυτό το πλαίσιο η Ευρώπη καλείται να λάβει μέτρα και να δράσει σχεδόν με τον ίδιο τρόπο ή σκεπτικό που έδρασε και η Ρωσία στο παρελθόν, έναν τρόπο που η Ευρώπη απέρριπτε και μία κατάσταση που λίγοι Ευρωπαίοι αναλυτές φανταζόντουσαν για την γηραιά ήπειρο. Η αποτελεσματικότητα της ρωσικής στάσης στην ίδια ασύμμετρη απειλή αναμένεται να αποτελέσει σημείο αναφοράς για τους Ευρωπαίους.
Η αντιμετώπιση των προαναφερθέντων αιτίων αποτελεί και το μέσο επίλυσης της κρίσης. Ιδιαίτερα όμως προβάλλει απειλητικός πλέον ο κίνδυνος της σύγκρουσης των πολιτισμών. Το κυριότερο όμως μέσο για την αντιμετώπιση της απειλής και την αποτροπή της σύγκρουσης των πολιτισμών είναι η καλλιέργεια της γνώσης για το Ισλάμ από την Ευρώπη σε επίπεδο ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ και σχεδιασμού ούτως ώστε να ενισχυθεί η δόμηση εμπιστοσύνης με το μετριοπαθές Ισλάμ το οποίο εκφράζει και την πλειονότητα των μουσουλμάνων της Ευρώπης. Μέχρι τώρα η ηγεσία των ευρωπαϊκών χωρών δεν δείχνει έτοιμη, όπως έδειξαν και οι συμβολισμοί της πορείας των Παρισίων (ο Ολάν και οι λοιποί ηγέτες δεν επισκέφθηκαν το Μεγάλο Τζαμί). Ωστόσο θα πρέπει να αλλάξει στάση αμέσως, διότι ο χρόνος δεν είναι πολύς: χωρίς τον αμοιβαίο σεβασμό, ο διάλογος των πολιτισμών θα εκλείψει, και τότε δεν θα μείνει χώρος παρά μόνο για σύγκρουση.
Πηγή: Καθημερινή