Η κρίσιμη δεκαετία που προηγήθηκε της έναρξης της Ελληνικής Επανάστασης αποτελεί μία από τις μαύρες τρύπες της Οθωμανικής ιστορίας και δεν έχει προσελκύσει την πρέπουσα λόγια προσοχή. Ενώ πολλοί ιστορικοί διαφόρων πρώην Οθωμανικών εθνικοτήτων, ειδικά οι Σέρβοι, οι Έλληνες και οι Ρουμάνοι, έχουν ασχοληθεί με αυτήν την περίοδο μέσα από την οπτική των εθνικών τους διηγήσεων, δεν υπάρχει ούτε μία μονογραφία, ή τουλάχιστον ένα περιεκτικό άρθρο, που να εξετάζει τα ταυτόχρονα γεγονότα και τις εξελίξεις σε όλη την αυτοκρατορία. Ο Sukru Ilicak προτείνει πως η Ελληνική Επανάσταση θα έπρεπε επίσης να ιδωθεί ως το κομμάτι ενός εξελίξει εμφυλίου πολέμου μεταξύ της οθωμανικής κεντρικής εξουσίας και των ισχυρών επαρχιακών διαμεσολαβητών διαμέσου της θρησκείας και της εθνότητας, ο οποίος διαδραματιζόταν από το τέλος του Ρώσο-Τουρκικού πολέμου του 1806-1812. Αυτός(Sukru Ilicak) θεωρεί τις σαράντα τέσσερις μαζικές εξεγέρσεις σε όλες τις μεριές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε αυτήν τη δεκαετία, ως ενέργειες μιας ιδεολογικής απονομιμοποίησης των προσπαθειών της Οθωμανικής κεντρικής εξουσίας  να αποκηρύξει τη συμβατική αρχή  της Οθωμανικής πολιτικής σε μια επαρχιακή βάση. Υποδηλώνει  χρησιμοποιώντας τον όρο αποαγανοποίηση για να εξηγήσει αυτήν τη διαδικασία, η οποία ανακοινώθηκε επισήμως ως ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα από την Υψηλή Πύλη το Φεβρουάριο του 1813, και «φιλοξενεί» την ιδέα πως η Ελληνική Επανάσταση της οποίας η κύρια δύναμη ήταν οι ισχυροί διαμεσολαβητές του Μοριά και της Ρούμελης, μπορεί να θεωρηθεί ως ένας κρίκος στην αλυσίδα της αποαγανοποίησης.